Einde van een zeer mooie en indrukwekkende reis

16 april

Op het vliegveld kleden we ons om. Vertrek 03.00 uur naar Abu Dhabi waar we overstappen naar Amsterdam.  Aankomst ongeveer 15.00 uur. (Thaise tijd: 20.00 uur) In Amsterdam wacht ons een warm welkom door Sanne, Davy en Jenny. 
In Thailand hebben we ons veel verplaatst per bus. De Thaise rijstijl is heftig maar een aanrijding is ons gelukkig bespaard gebleven. Het eerste wat ons overkomt in Nederland, onderweg naar huis toch nog een kleine kop- staart aanrijding. Gelukkig alleen maar een paar kleine krasjes. 

15 april
We pakken weer onze spullen en gaan op zoek naar het treinstation om een kaartje te kopen naar Bangkok. Maar na 3 kilometer lopen met volle bepakking in de brandende zon nemen we een toch maar een Tuc Tuc. Op het treinstation blijkt dat je het treinkaartje pas kunt kopen een halfuur voor vertrek maar bij the bridge over the river Kwai kunnen we ook een treinkaartje kopen. De Tuc Tuc brengt ons naar de bridge over the river Kwai. We aanschouwen de brug en maken een boottochtje. De snelheid is fantastisch, dat is genieten. 
We bezoeken de begraafplaats waar alle slachtoffers liggen die zijn omgekomen tijdens de aanleg van deze spoorlijn en het museum. Daarna wachten we op de trein die ons brengt naar Bangkok. De trein die standaard elke dag een uur te laat is. Een stoptrein die 2x per dag dit traject aflegt. Een trein die stopt bij elk klein plaatje en soms ook moet stoppen omdat er mensen op de rails lopen. Waar locals instappen om hun zelfgemaakte etenswaar te verkopen, waar op elk station iemand staat met  een rode en groene vlag, waar spoorweg overgangen door handbediening wordt gesloten, allemaal bijzonder om te ervaren. 
Het eindstation van de trein ligt dicht de Chao Praya-rivier. De rivier die dwars door Bangkok loopt en daarom zeer geschikt om je te verplaatsen in Bangkok. We steken over per boot naar het centrum maar gezien de drukte vanwege het Songkran, het nieuwjaar gaan we terug naar de rivier naar een ander deel van Bangkok. Op zoek naar een taxi ontmoeten we een Noor die met zijn vrouw een guesthouse en restaurant is gestart. We brengen onze avond door in hun restaurant ipv op het vliegveld en nemen tegen 11.00 uur een taxi naar het vliegveld. 

Brug over de rivier de Kwai

Brug over de Kwai
De Brug over de rivier de Kwai is de spoorbrug die gebouwd is bij de Thaiseplaats Kanchanaburi als onderdeel van de Dodenspoorlijn. De brug is gebouwd over de rivier de Khwae Yai (grote Kwai, Khwae in het Thais komt voor de Engelstaligen dichtbij de ai klank) vlak voor hij samenvloeit met deKhwae Noi (kleine Kwai) om de Mae Klong (Klong rivier) te vormen.
Bij de constructie van de spoorlijn verloren veel westerse krijgsgevangenen het leven, waaronder ook veel Nederlanders uit toenmalig Nederlands-Indië. Echter, bij de constructie van de brug zelf vielen relatief weinig doden (negen). De huidige brug is het originele exemplaar, de hulpbrug werd eerst ongeveer 200 meter stroomafwaarts gebouwd en was een houten constructie die voor aanvoer van materiaal diende. De huidige brug werd een aantal keren gebombardeerd, wat te zien is aan de gedeeltes met rechthoekige boogconstructies in plaats van de originele ronde.
In Kanchanaburi werkten in de Tweede Wereldoorlog duizenden geallieerde krijgsgevangenen aan de Birma-spoorlijn. Een van de meest beruchte plekken langs de spoorlijn was de Hellfire Pass, een 1.200 meter lange passage door een berg die moest worden uitgehakt door Britten en Australiërs, van wie velen het slavenwerk niet hebben overleefd. Hier bevindt zich ook de beroemde en beruchte Bridge over the River Kwai.

Over de aanleg van de spoorbrug werden later een boek en een film gemaakt. Let wel: de film werd echter niet hier opgenomen en het verhaal is niet geheel in overeenstemming met de waarheid. Er is een spoorwegmuseum en vanaf Kanchanaburi tuf je met een treintje naar Ban Nam Tok.

14 april
We verlaten met een mini bus Koh Chang, onze eind bestemming Bangkok. De zon maakt naar een half uur plaats voor een flinke regenbui, de zon probeert wel terrein terug te winnen maar ze wordt vandaag belemmert door de grijze en witte wolken. Maar niet de zon maakt deze dag bijzonder maar dat we aankomen in Bangkok zonder ongelukken. Onderweg heb ik regelmatig getwijfeld of we het gingen redden. De bus reis was heftig, het voelde als een achtbaan, we gingen alle kanten op. Zou de vering van de auto te slap zijn, wordt er te hard gereden, is het de drukte op de weg, is het de rijstijl van de chauffeur of misschien is het een combinatie van alle vier. Helemaal achterin zittend was alleen het voelen en ervaren mogelijk, het zien was minimaal. Misschien maar goed ook. Maar uiteindelijk komen we aan op Kohsan Road in Bangkok maar ook dat was een belevenis. Het Songkran of te wel het nieuwjaars feest ging zijn tweede dag in. En dan sta je daar met al je bagage, een fantastisch doelwit voor alle waterpistolen, waterbakken en  tuinslangen.  Hoe komen we hier droog vandaan. We besluiten om per direct verder te reizen. We stappen in een Tuc Tuc en ja dat is vragen om water, zeer veel water. Een fantastisch doelwit wat open door de straten scheurt. Gelukkig, dankzij onze puinzakken van de action blijft onze bagage droog, maar zelf worden we drijfnat. De Tuc Tuc brengt ons naar het busstation waar de Minibusje vertrekken, Victorial Memorial. Gelukkig er gaat nog een bus, die over 10 minuten vertrekt.
We reizen door naar Kanchanaburi, ten noorden van Bangkok. Rond 20.00 uur komen we aan, we zijn dan bijna 12.00 uur onderweg. We nemen het dichtstbijzijnde hotel, niet bepaald het gezelligst want die liggen aan de rivier maar het is mooi geweest voor vandaag. 

Songkran

Het aantal verkeersdoden van de ‘seven dangerous days’ is na zes dagen opgelopen naar 277 en het aantal gewonden naar 2.926. Woensdag kwamen 29 personen in het verkeer om het leven en werden 283 personen gewond in 273 ongevallen.

13 april; Koh Chang
In Thailand is het vandaag Nieuwjaarsdag, wij hebben vandaag wat anders op het programma staan namelijk duiken, mijn verjaarsdag cadeau van Ron. Het duikerscentrum is nog steeds gesloten. We vragen aan onze gastvrouw of zij ons verder wil helpen. Zij probeert te bellen, maar helaas er wordt niet opgenomen. Dit feest voor mij gaat niet door, maar het feest gedruis om ons heen wel. Nieuwjaar wordt uitbundig gevierd, 3 dagen lang. Gelukkig niet met vuurwerk maar met water, heel veel water en talk poeder. Dit jaar draagt de natuur zijn steentje bij met af en toe een regen bui afgewisseld met zon. Alles en iedereen wordt nat gegooid. Grote volwassen mannen, vrouwen en kinderen staan met waterpistolen langs de kant van de weg, iedereen die langs komt krijgt een lading water over zich heen. Maar er wordt heftig terug gevochten. Op de pick-up trucks staan grote bakken gevuld met water om heerlijk terug te spetteren. Scooter rijders met medepassagiers verweren zich met een waterpistolen. Kom je langs wandelen  of rijden dan krijg je behalve water ook een veeg heerlijk geurende talk poeder over gezicht, hals of armen heen met de wens happy nieuwjaar. Overal klinkt muziek en Iedereen is vrolijk en heeft plezier. Opvallend was dat de kledingwinkels en etenskarretjes zonder problemen zijn waar kan uitstallen dat is dan ook de plek waar je zonder nat te worden kon staan. Maar ja, je moet een keer verder.  Om 19.00 uur is het water festijn afgelopen.
Helaas zit er ook een keerzijde aan het nieuwjaarsfeest. Veel mensen zijn vrij en  verplaatsen zich naar  familie of gaan op vakantie. Daarom gaat het Thaise nieuwjaar gepaard met veel verkeersongelukken.  
Ook in Cambodia wordt nieuwjaar gevierd vnl door het bezoeken van familie. Lotte beschrijft op haar site dan ook hoe haar overvolle bus net niet in aanraking komt met een vrachtauto.

12 april

Passing the Border
De bus uit Sihanoukville is omstreeks 13.00 uur in Koh Kong en brengt ons naar de border. Voor de bus is dit zijn eindbestemming. We stappen uit en voegen ons in een lange rij voor de douane controle. Twee douane beambten moeten de rij met mensen controleren. We worden weer vereeuwigd door een foto shoot. Ook worden al onze vinger afdrukken weer vastgelegd. Volgens mij zijn het nog steeds dezelfde vingers als bij binnenkomst en het zijn er gelukkig nog steeds tien. Na dit ritueel moeten we een stukje lopen, niemandsland, om bij de Thaise grens ons in te checken. Dit keer alleen maar een formuliertje invullen met je gegevens, waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat. 
Zou er ooit nog iemand al die formuliertjes nakijken!
Op zoek naar de bus die ons naar Trat moet brengen. Gelukkig staan ze weer klaar om je alles te wijzen en voor het controleren van onze ticket. En het werkt, de geboekte ticket in Cambodia is ook geldig in Thailand. En dit alles wordt zonder computers geregeld. Super systeem. De bus vertrekt als er genoeg passagiers zijn. Dit keer blijkt is er 1 teveel. Tot onze verbazing wordt er dit keer geen extra zitplaats gecreëerd. De meneer moest maar wachten. Over een half uur ging de volgende. Ja, ja voor hetzelfde geld duurt het anderhalf uur. Vanaf Trat wilden we naar het eiland Koh Kood. Helaas de veerboot gaat maar 1x per dag. Morgen naar Koh Kood heeft geen zin, de tijd gaat dringen. We boeken de ticket om en laten ons afzetten bij de veerboot naar Koh Chang. Dit keer gaan we naar white Beach en overnachten in Armeni chalet.